Lieve Lotte

Het is lang geleden dat je me voor de eerste keer schreef. Daar lag je, op de mat van mijn ouderlijk huis. Dit in een tijd dat post gericht aan mij nog voelde als een cadeau en iets speciaals. Social media bestond nog niet en mijn nummer was je nog onbekend. "Van Lotte" stond op de brief, ik was jong, onbezonnen, zag overal kansen en ik dacht dat wij samen de hele wereld konden veroveren. Jij bent wat ouder en had al wat kapitaal, toch vond ik het leuk om je wat te geven. Gewoon om te laten zien dat ik niet afhankelijk van je was, echter kreeg ik nooit iets van jou.

Het is al weer even geleden dat we uit elkaar zijn en sindsdien probeer je mijn hart te heroveren, tevergeefs. Natuurlijk denk ik wel eens terug aan onze relatie van een jaar of vijftien geleden. Maar ik gaf je altijd meer dan dat je mij gaf. Je gaf me valse hoop en mooie dromen over later, zoals een nieuwe auto en samen op vakantie gaan. Misschien had jij wel geluk in onze relatie.

Vandaag lag er een brief van jou op de mat en van de week belde je me weer. Hoe kan ik je toch duidelijk maken dat jij en ik nooit meer samen zullen zijn? Misschien heb je veel goede herinneringen aan onze tijd samen en gaf ik je onbewust meer dan dat ik dacht. Natuurlijk denk ik soms aan je terug en prikkel je mijn fantasie, maar ik heb het nu zo ontzettend goed voor elkaar. Een schat van een vrouw en twee lieve kinderen. Een mooi huis en een auto voor de deur, ieder jaar op vakantie en zo nu en dan een weekendje weg. Ook zijn we allemaal gezond, laten we elkaar in onze waarde en geven we elkaar de tijd en de ruimte wanneer we dat nodig hebben.

Lieve Lotte, zoals geschreven prikkel je nog wel eens mijn fantasie, maar er is niets meer dat je me kunt geven. Ik heb mijn rijkdom gevonden en ik vind dat je dat moet respecteren. Ik hoop dat je me nu begrijpt en verder kunt met je eigen leven.